Dodenherdenking, maar welke doden

Deze column verschijnt rondom 8 mei, maar moest ik inleveren op 4 mei. De dag waarop de Nederlanders worden herdacht die vanaf de Tweede Wereldoorlog door oorlogshandelingen of bij VN-vredesmissies zijn omgekomen. Daar horen dus ook de meer dan 100.000 uit Nederland weggevoerde en vermoorde Joden bij. De nazi’s moordden tijdens de Tweede Wereldoorlog nagenoeg het hele Joodse volk uit. Zes miljoen Joden verloren wereldwijd het leven.

In Vroomshoop was ik een van de honderden aanwezigen bij de Dodenherdenking. Die verliep zoals al vele jaren waardig, in vrede en in vrijheid. Helaas verliep de herdenking niet overal in pais en vree. Op veel plaatsen moesten zelfs extreme veiligheidsmaatregelen worden getroffen. Er wordt namelijk volop geprotesteerd tegen de harde wijze waarop Israël optreedt in Gaza. De aanleiding, de brute inval van Hamas-strijders op 7 oktober, lijkt bijna vergeten te zijn. Onze eigen Joodse inwoners ondervinden de nare gevolgen en worden uitgejouwd en soms fysiek aangevallen.

Helaas is de strijd tussen Israël en zijn buren van alle tijden. Tijdens de geschiedenislessen op de hervormde school in Bergentheim en later de Chr. HBS Jan van Arkel leerde ik dat het Joodse volk al eeuwenlang moet vechten voor haar bestaan. We vergeten wel eens dat de Joden altijd al in het huidige Israël woonden, ver voor de stichting van de staat Israël in 1948. Ook toen al, vele eeuwen geleden, was er strijd met de Filistijnen, waarvan een van hun stadstaten het huidige Gaza was. In de vele eeuwen daarna is die vijandigheid tussen Israël en het buurland nooit verdwenen.

Hoe is deze eeuwige vete te stoppen? Daar heb ik helaas het antwoord niet op. Het gaat hier om diepgewortelde verschillen tussen Israël en zijn buurlanden. Tussen het jodendom en de islam. Tussen David en Goliath.

Ik moest op 4 mei daarom ook denken aan de slachtoffers in Israël en in Gaza. Misschien helpt een vredesduif. Of een toegestoken hand. Te beginnen in Nederland, want ook hier kunnen we helpen de strijdbijl te begraven. En blijf ondertussen met je handen én je mond van onze Joodse medeburgers af.

Klaas Dragt